Ο Κολοκοτρώνης και το συναπάντημα των… συγκινημένων

Τιμούμε τους προγόνους μας για τους αγώνες τους. Τους τιμούμε γιατί τόλμησαν, αναμετρήθηκαν με υπερδυνάμεις της εποχής και κέρδισαν. Τιμάται, γενικώς, η επέτειος της επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821 με πανηγυρικό τρόπο, με κάποιους να θεωρούν την ημέρα ως ευκαιρία για τη δική τους προβολή.

Συνωστίζονται στις εκδηλώσεις γραβατωμένοι επώνυμοι ( λες και οι υπόλοιποι είμαστε ανώνυμοι), αξιωματούχοι, εκπρόσωποι του συστήματος, «γαντζωμένοι» σε καρέκλες, που οι πλείστοι θέλουν και τη δόξα αλλά και το χρήμα. Όλοι αυτοί που θέλουν να είναι μονίμως στην πρώτη γραμμή δεν έχουν σχέση με την σημερινή ημέρα. Τιμούν την επέτειο, όπως λένε και προβαίνουν σε βαρύγδουπες ομιλίες ή δηλώσεις, που έχουν την μορφή πυροτεχνημάτων. Αναφέρονται στα διδάγματα που αντλούνται από την επέτειο, αλλά αυτό παραμένει μονίμως στο επίπεδο της θεωρίας, της ρητορικής. Οι δικές τους πράξεις δεν συνάδουν με τις πανηγυρικού χαρακτήρα ομιλίες/ δηλώσεις τους. Γιατί κάποιοι εξ αυτών, με τους βαρύγδουπους λόγους, κατά βάθος θεωρούν πως οι επαναστάτες του 1821 ήταν ακραίοι, εθνικιστές, έκτος πραγματικότητας, αυτοκτονικοί. Τους τιμούν γιατί θεωρούν πως με αυτό αντλούν οι ίδιοι… δόξα και στήριξη από τους ψηφοφόρους ( γι΄ αυτό αγχώνονται κάποιοι, να μην χάσουν υφιστάμενους και να κερδίσουν καινούργιους).

Τι διδάγματα αντλούν όταν όλες οι κινήσεις και ενέργειες τους- επί της ουσίας- αντιστρατεύονται τα μηνύματα; Και πώς τιμούν τους επαναστάτες του 1821;

Η επανάσταση του 1821 οδήγησε στη δημιουργία του ελληνικού κράτους, το οποίο-φευ- στη συνέχεια- με «κακούς χειρισμούς»- κατέστη «όμηρος», εξαρτώμενο από τρίτους μέχρι και σήμερα. Από τους Εγγλέζους, τους Αμερικανούς, τους τροϊκανούς. Το ίδιο και στην Κύπρο, η οποία από το 1821 και εντεύθεν είχε εισέλθει σε ένα συνεχή αγώνα απελευθέρωσης. Ο αγώνας για την Ένωση οδηγήθηκε σε μια κολοβωμένη ανεξαρτησία. Ο κατακτητής παρέμεινε για πάντα στο νησί και έβαλε στο… κόλπο και την Τουρκία.

Με την απόσταση του χρόνου και… μετρώντας τα «αμαρτήματα» που έγιναν στην πορεία, σκοπίμως ή μη, αξιολογούνται οι αγώνες. Και όταν γίνεται αναφορά σε αγώνες, εθνικούς και κοινωνικούς, αυτό δεν αφορά τις «παρορμητικές» εκφράσεις ή εκείνους τους εκφραστές συμφερόντων τρίτων. Οι εκφραστές του τουρκικού εθνικισμού, των τουρκικών επιδιώξεων σε Ελλάδα και Κύπρο, δέχονται τα πάντα, για να… αγοράσουν ειρήνη και εκτόνωση της κρίσης. Ψευδαισθήσεις, αφέλειες. Δεν αφορά η αξιολόγηση της επετείου τους «άσφαιρους», τους φορείς των κενών λόγων.

Η επανάσταση του 1821 δεν «αγγίζει» όλους εκείνους που προτάσσουν την καρέκλα ούτε, ασφαλώς και τους «ακόλουθους» των υπόγειων διαδρομών του χρήματος. Αυτοί, ανακυκλωμένοι του συστήματος και γρανάζια ενός κατεστημένου, επιβιώνουν με τη διαφθορά, τη διαπλοκή διαχρονικά.

Διακόσια δυο χρόνια μετά την επανάσταση, ο αγώνας για ανατροπή της κατοχής, την απελευθέρωση, παραμένει επίκαιρος. Ο ελληνισμός εξακολουθεί να βρίσκεται απέναντι από την επιθετική, επεκτατική Τουρκία. Τα επικοινωνιακά τερτίπια για «επαναπροσέγγιση», οι αγκαλιές και τα «συγκινητικά συναπαντήματα», μετά από παρεμβάσεις των Αμερικανών, έχουν ημερομηνία λήξης γιατί στηρίζονται σε λάθος βάση. Γιατί η αποκατάσταση των σχέσεων, η «ομαλοποίηση», όπως την αντιλαμβάνονται οι… συγκινημένοι, έχει ουρές. 

Η αντίληψη τους δεν συνδέεται με την πλήρη άρση της κατοχής εδαφών της Κύπρου, την πλήρη αποχώρηση της Τουρκίας από το νησί, την απόσυρση της απειλής πολέμου στο Αιγαίο. Μια ομαλοποίηση έχει σημασία μόνο εάν περνά μέσα από τον σεβασμό της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας των κρατών. Εάν απελευθερώνεται η Κύπρος. 

Η «ειρήνη» και η εξομάλυνση, όπως την εννοούν στην Άγκυρα, σημαίνει να ελέγχει η κατοχική δύναμη την Ελλάδα και την Κύπρο. Να κατέχει εδάφη- να εποφθαλμιά κι άλλα- και να δείχνει πως θέλει, όπως και οι διάφοροι τρίτοι, να βρεθεί «συμβιβασμός». Πώς; Να δώσει κι άλλα δώρα η ελληνική πλευρά. Έτσι είναι συνηθισμένοι οι Τούρκοι, έτσι τους συνήθισαν οι ελίτ σε Ελλάδα και Κύπρο. Έτσι βολεύει και τους «στρατηγικούς εταίρους». Οι φορείς αυτής της «ρεαλιστικής» προσαρμοστικής πολιτικής, του κατευνασμού, δεν μπορούν να επικαλούνται τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Ρήγα… Δεν μπορούν να επικαλούνται την επανάσταση του 1821.

Πηγή: Φιλελεύθερος