Το τέλος του παιχνιδιού της Ουκρανίας

Η επέτειος ενός έτους από τη ρωσική εισβολή σήμερα, και το αιφνιδιαστικό πεντάωρο ταξίδι του Προέδρου Τζο Μπάιντεν στο Κίεβο, θα πρέπει να είναι αφορμή για να εγείρουν μερικά άβολα, πράγματι, μη δημοφιλή ερωτήματα, σχετικά με το τι ακριβώς η Ουκρανία - που ωφελείταιn, μεταξύ πολλών άλλων πραγμάτων, με πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια των ΗΠΑ - επιδιώκει να επιτύχει στα εννέα χρόνια από την επανάσταση του Μαϊντάν.

Από την στιγμή που η Ουκρανία κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 24 Αυγούστου 1991, μέχρι το πραξικόπημα του Μαϊντάν του Φεβρουαρίου 2014, η Ουκρανία ήταν ουσιαστικά μια διεθνική κλεπτοκρατία που χρησιμοποιούσε τη θέση της ως ουδέτερο κράτος, ιδιαίτερα στο ρόλο της ως κόμβου διέλευσης για το ρωσικό φυσικό αέριο προς την Ευρώπη. προς όφελος της κλεπτοκρατικής ελίτ της —μιας συντροφιάς από βαθιά συμβιβασμένους πολιτικούς και αξιωματούχους της πρώην σοβιετικής εποχής -που έγιναν- ολιγάρχες.

Η ένταση μεταξύ της Ρωσικής Ανατολής και της Δύσης της Γαλικίας ήρθε στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στο Μαϊντάν, όταν ο τότε πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ένας πολιτικός από την ανατολική Ουκρανία, προσπαθώντας να αξιοποιήσει τη μοναδική γεωγραφική θέση της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια της προσπάθειας ένταξης της χώρας στην ΕΕ με μακροχρόνιους και βαθείς οικονομικούς δεσμούς με την Ουκρανία, αντιτάχθηκε με μανία.

Ο Γιανουκόβιτς έσφιξε και τις δύο πλευρές και στο τέλος, η οικονομική συμφωνία που πρόσφερε η ΕΕ παραμερίστηκε σε σύγκριση με αυτή που πρόσφερε ο Ρώσος Βλαντιμίρ Πούτιν. Και έτσι, ο Γιανουκόβιτς, φιλάργυρος, ναι, αλλά και επιφυλακτικός να αναστατώσει τον ανήσυχο γείτονά του στην Ανατολή, προχώρησε στη συμφωνία, αξίας περίπου 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που πρόσφεραν οι Ρώσοι.

Σε αυτό, ο Γιανουκόβιτς έπαιζε ένα παλιό παιχνίδι. Το παιχνίδι δεν είχε γίνει ποτέ προς όφελος του ουκρανικού λαού, αλλά για την σάπια ελίτ του. Ούτε μια φορά στο διάστημα μεταξύ 1991 και τώρα, η Ουκρανία δεν μπόρεσε να δημιουργήσει μια κυβερνητική ελίτ ικανή να αναγνωρίσει πως, ενώ η γεωγραφική της θέση είναι η αχίλλειος πτέρνα της, είναι επίσης η μεγαλύτερη δύναμή της κι ότι θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τη γεωγραφική της θέση με τρόπο που να προωθήσει το κοινό καλό. Αλλά αφού αρνήθηκε να το κάνει, ο πληθυσμός γενικά, λεηλατημένος μέχρι το τελευταίο του hryvnia, βυθίστηκε όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια: Μέχρι το 2015, το Ιράκ, η Μογγολία και η Αλβανία είχαν υψηλότερα ποσοστά προσωπικού εισοδήματος από την Ουκρανία.

Επί 30 χρόνια, οι ηγέτες της Ουκρανίας έχασαν επίσης την ευκαιρία να εδραιώσουν ένα βιώσιμο πολυεθνικό έθνος-κράτος. Αλλά αντ' αυτού, ξεκινώντας το 2014, επέλεξαν να ακολουθήσουν ένα μπαντερικό όραμα για ένα μονοεθνικό κράτος, μια «Ουκρανία για τους Ουκρανούς».

Ο εμφύλιος που ξέσπασε τον Απρίλιο του 2014, τώρα, χάρη στη ρωσική εισβολή πριν από ένα χρόνο, μας έφερε στα πρόθυρα ενός ευρύτερου ευρωπαϊκού πολέμου. Οι κυβερνητικές ελίτ της Ουκρανίας, οι οποίες έχουν επανειλημμένα απορρίψει τις ειρηνευτικές συνομιλίες, πρέπει να κατανοήσουν ότι η Ουκρανία είναι πλέον ένα αποτυχημένο κράτος: Πάνω από 12 εκατομμύρια πολίτες της την έχουν εγκαταλείψει και η οικονομία της έχει καταρρεύσει τουλάχιστον κατά το ένα τρίτο από την εισβολή. Ωστόσο, κατά την άποψη του Προέδρου Μπάιντεν, των συμβούλων του και του σχεδόν ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου των μέσων ενημέρωσης στην Ουάσιγκτον, πρόκειται για έναν πόλεμο, όπως το έθεσε ο πρόεδρος τον Ιανουάριο, που «αφορά την ελευθερία. Ελευθερία για την Ουκρανία, ελευθερία παντού. Αφορά τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζούμε και τον κόσμο που θέλουμε να αφήσουμε τα παιδιά μας».

Για οποιαδήποτε πιθανότητα επιβίωσης, οι κυβερνώσες ελίτ της Ουκρανίας πιστεύουν ξεκάθαρα ότι πρέπει να συνδέσουν το μέλλον τους στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ωστόσο, εάν ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, θα γίνουν ακόμη μια στρατιωτική εξάρτηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Εάν γίνουν μέλη της ΕΕ, θα γίνουν ακόμη ένας υποτελής του Βερολίνου και θα πρέπει να θέσουν το μέλλον του στο έλεος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη Φρανκφούρτη και μιας αλόγιστης γραφειοκρατίας στις Βρυξέλλες.

Καθώς περνάμε την πρώτη επέτειο της ρωσικής εισβολής και την ένατη επέτειο από το πραξικόπημα του Μαϊντάν, εκείνοι που με τόση ανυπομονησία βγήκαν στους δρόμους για να ανατρέψουν τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Ουκρανίας (και εκείνους τους Αμερικανούς που τους επευφημούσαν τόσο λάγνα) τη νύχτα του Φεβρουαρίου στις 21, 2014, μπορεί να χρειαστεί λίγος χρόνος για να αναρωτηθούν: Τι ακριβώς κερδίσαμε;

Πηγή: Freepen.gr