Πόλεμος δι΄ Αντιπροσώπων ο Ρωσοουκρανικός Πόλεμος

Τα πιθανά σενάρια που υπάρχουν ως προς τη μελλοντική εξέλιξη της παρούσας πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία είναι 3:

Η παράδοση ή κάποιας μορφής συνθηκολόγηση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων είναι το πρώτο. Η απόφαση για κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ληφθεί μόνο από τον Πρόεδρο Ζελένσκυ και τη στρατιωτική ηγεσία,στην περίπτωση που θα διαπίστωναν πως οι στρατιωτικοί σχηματισμοί έχουν χάσει πλέον την ικανότητα να διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις. Αλλά, επειδή οι χώρες του ΝΑΤΟ εξακολουθούν να εφοδιάζουν τον ουκρανικό στρατό με πολεμικό υλικό,να τον υποστηρίζουν σε ζητήματα εκπαίδευσης και πληροφοριών,να οργανώνουν τη μεταφορά δεκάδων χιλιάδων εθελοντών και μισθοφόρων στα πολεμικά μέτωπα, κάτι τέτοιο εκτιμάται  εντελώς απίθανο- τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον.

Το δεύτερο σενάριο είναι μία μακροχρόνια παρατεταμένη σύγκρουση. Μπορεί να κλιμακωθεί ή να ''παγώσει'', αναλόγως των δυνατοτήτων των αντιμαχομένων και των περιστάσεων,αλλά πάντως θα παραμείνει περιορισμένη στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή.

Το τρίτο και πιο επικίνδυνο σενάριο είναι η επέκταση του πολέμου, με την ενεργό εμπλοκή κάποιων δυτικών χωρών (ή και του ΝΑΤΟ συνολικώς) εναντίον της Ρωσίας και της Λευκορωσίας. Νέα μέτωπα είναι πιθανό να ανοίξουν σε μια τέτοια περίπτωση, στην Υπερδνειστερία (όπου βρίσκονται μια μεγάλη ρωσική στρατιωτική βάση και σημαντικά αποθέματα πολεμικού υλικού) ή στη Βαλτική Θάλασσα και τον θύλακα του Καλίνινγκραντ ,με τον τελευταίο να αποτελεί πιθανό στόχο δυτικής στρατιωτικής επίθεσης. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ρωσία θα αντεπιτεθεί και ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν εκατέρωθεν πυρηνικά όπλα.

Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας μπορεί να επηρεάσει θεμελιωδώς τη διεθνή τάξη. Δεν είναι μόνο μια σύγκρουση μεταξύ δύο κυρίαρχων κρατών. Είναι ένας πόλεμος δι' αντιπροσώπων, του ΝΑΤΟ εναντίον του Ρωσικού Κόσμου, στον οποίο η Ουκρανία χρησιμοποιείται απλώς ως προκεχωρημένο πεδίο μάχης.

Πέραν της όποιας στρατιωτικής στρατηγικής, οι διπλωματικές και οικονομικές κυρώσεις χρησιμοποιούνται επίσης ως όπλο από τη Δύση, που επιχειρεί να απομονώσει διπλωματικά και να εξουθενώσει οικονομικά τη Ρωσία. Η επέκταση του πολέμου σε πεδία εκτός του στρατιωτικού,καταδεικνύει και τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα-είτε αυτός γίνεται αντιληπτός, είτε όχι. Αντιδρώντας,τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα (που γνωρίζει ότι αποτελεί τον επόμενο στόχο) απορρίπτουν ολοένα και πιο έντονα ένα Διεθνές Σύστημα βασισμένο στους κανόνες που θέτουν οι Δυτικοί. Στο πεδίο της οικονομίας μάλιστα, αυτή η ''αποσύνδεση'' από το Διεθνές Σύστημα έχει επιτευχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Αυτό που κρίνεται κατά κύριο λόγο στα πολεμικά πεδία της Ουκρανίας, δεν είναι τόσο οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ,Ρωσικής Ομοσπονδίας και Λ.Δ. της Κίνας στο εγγύς μέλλον, αλλά η διαμάχη ανάμεσα στις αναθεωρητικές Δυνάμεις, που επιθυμούν τη μετάβαση σε έναν πολυπολικό Κόσμο, και στους υποστηρικτές της μονοπολικής ηγεμονίας των ΗΠΑ. 

Στα πλαίσια αυτής της αντιπαράθεσης, η Ρωσία και η Κίνα βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο, παρά τις εγγενείς διαφορές που έχουν ως προς την κουλτούρα τους και τα οράματά τους για το μέλλον.Και οι δύο ενδιαφέρονται για την οικοδόμηση μιας νέας Διεθνούς Πολιτικής, βασισμένης στις αρχές της συνύπαρξης και της μη παρέμβασης, εν αντιθέσει προς τις δυτικές Δυνάμεις που- υπό την κάλυψη των αξιών της ''ελευθερίας'' και της ''δημοκρατίας''-προσπάθησαν να επιβάλουν τον απόλυτο έλεγχό τους στον Κόσμο, προσβλέποντας στο δικό τους και μόνο όφελος.

Είναι προφανές ότι η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας θα μεταβάλει τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Ο ευρωπαϊκός χάρτης είχε αλλάξει για τελευταία φορά κατά τη δεκαετία του 1990, όταν ξέσπασαν οι σκληροί και μακροχρόνιοι πόλεμοι στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Από τη σκοπιά της διεθνούς νομοθεσίας (ουσιαστικώς παραβιάστηκε η Τελική Πράξη του Ελσίνκι,του 1975) η μεταβολή των συνόρων, που επήλθε ως συνέπεια των πολεμικών συγκρούσεων, αποτελούσε ένα σοβαρό προηγούμενο. 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ωστόσο όχι μόνο υποστήριξαν αυτή τη διαδικασία,αλλά προχώρησαν και ένα βήμα παραπέρα όταν,κατά τη διάρκεια της κρίσης του Κοσσυφοπεδίου το 1999, νομιμοποίησαν ανενδοίαστα την απόσχιση μιας ολόκληρης επαρχίας από ένα κυρίαρχο κράτος -την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας εν προκειμένω. Ήταν η εποχή της λεγομένης ''μονοπολικής στιγμής'', της απόλυτης ηγεμονίας της Δύσης. Ωστόσο, η ''μονοπολική στιγμή'' έχει παρέλθει και στη θέση της βλέπουμε την άνοδο της νέας πολυπολικότητας. Με το πέρασμα σε μια νέα ιστορική φάση, μία νέα αλλαγή συνόρων στον ευρωπαϊκό χάρτη φαντάζει πολύ πιθανή.

Παρεμπιπτόντως, η πιθανή ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ παραβιάζει ευθέως τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, του 1947, η οποία καθόριζε το μεταπολεμικό status quo της χώρας. Βλέπουμε λοιπόν ότι το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα (όπως διαμορφώθηκε μετά τις συμφωνίες της Γιάλτας) βρίσκεται υπό ραγδαία κατάρρευση. Αναγκαστικώς κάτι νέο θα προκύψει και στη διαμόρφωσή του -καλώς ή κακώς- δεν έχουν λόγο μόνο οι Ευρωπαίοι αλλά σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος πλέον.

Οι ΗΠΑ, φυσικά, ενδιαφέρονται αποκλειστικώς να διαιωνίσουν τη δική τους κυριαρχία και ηγεμονία στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η Ουάσιγκτον ήδη προσπαθεί να εμπλέξει ακόμη και κράτη παραδοσιακώς ουδέτερα και να τα καταστήσει δορυφόρους της. Βλέπουμε έτσι τη Σουηδία και τη Φινλανδία να υποβάλλουν αίτημα ένταξης στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, ενώ -προς μεγάλη έκπληξη όλων- η Ελβετία αίφνης αποστέλλει όπλα στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας.

Το ζήτημα της επέκτασης του ΝΑΤΟ είναι αρκετά περίπλοκο. Παρομοίως και το συναφές ερώτημα περί των ορίων της διεύρυνσης της Συμμαχίας. Περισσότερες χώρες σημαίνει περισσότερες διαβουλεύσεις, περισσότερες δυσκολίες στη λήψη αποφάσεων και μικρότερη ευελιξία.Το ΝΑΤΟ έχει καταστεί υπερβολικώς πληθωριστικό και είναι πολύ πιθανή, στο άμεσο μέλλον, μία προσπάθεια μεταρρύθμισής του εκ μέρους των ΗΠΑ, ώστε να αποφεύγονται οι δυσλειτουργίες και οι καθυστερήσεις στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Αναπόφευκτα, κάτι τέτοιο θα επηρεάσει την αρχή της ομοφωνίας και θα καταστήσει το δικαίωμα της αρνησικυρίας (βέτο) πρακτικώς άχρηστο. Ήδη μπορούμε να δούμε πολύ έντονες προστριβές και αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ. Οι Πρόεδροι της Τουρκίας και της Κροατίας ξεκαθάρισαν ότι δεν πρόκειται να δεχτούν την είσοδο της Φινλανδίας και της Σουηδίας στη Συμμαχία, αν και οι Αγγλοσάξονες, που ηγούνται του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, δείχνουν ενθουσιασμένοι με αυτή την προοπτική.

 Ένα δεύτερο ζήτημα έχει ανακύψει σχετικώς με τις οικονομικές εισφορές των κρατών- μελών στο ταμείο της Συμμαχίας. Κάποια ασθενέστερα μέλη, ιδιαίτερα από τη νότιο Ευρώπη, ζητούν ελαφρύνσεις και απαλλαγές. Κάποιοι άλλοι επιθυμούν να αποφύγουν μια μετωπική σύγκρουση με τη Ρωσική Ομοσπονδία για το ζήτημα της Ουκρανίας, είτε επειδή φοβούνται τη ρωσική αντίδραση είτε επειδή έχουν ιδιαίτερους εμπορικούς δεσμούς με τους Ρώσους.

Φυσικά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι στους κρίσιμους τομείς της μαζικής επικοινωνίας και της πληροφόρησης, ο Κόσμος παραμένει σε μεγάλο βαθμό μονοπολικός.Τα κυρίαρχα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι δυτικά,με αποτέλεσμα οι δυτικές απόψεις και αντιλήψεις να τυγχάνουν υπερ-προβολής σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ακόμη και στα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία της Μέσης Ανατολής ή της νότιας -νοτιοανατολικής Ασίας, οι αναδημοσιεύσεις από το Associated Press, το Reuters, το CNN κ.λ.π. είναι δυσανάλογα πολλές. 

Τα γεγονότα επομένως παρουσιάζονται στο διεθνές κοινό μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα των δυτικών συμφερόντων και επιδιώξεων. Ελάχιστοι αντικειμενικοί δυτικοί δημοσιογράφοι και αναλυτές εξακολουθούν βεβαίως να κάνουν καλά τη δουλειά τους και να παρουσιάζουν στο κοινό τους πραγματικές έρευνες, αλλά η δημοσιογραφία με την κλασσική έννοια είναι πλέον νεκρή. Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν εισέλθει και αυτά στη σφαίρα της εργαλειοποίησης και της προπαγάνδας. 

Πρόσφατα, μία αμερικανική στρατιωτική ιστοσελίδα αναφέρθηκε εκτενώς στο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης Tik- Tok και στον τρόπο που αυτό χρησιμοποιείται ενεργά τους τελευταίους μήνες από Ουκρανούς και ΝΑΤΟϊκούς διαμορφωτές γνώμης (influencers).


Ένα τυπικό δείγμα του τρόπου με τον οποίο οι δυτικοί μηχανισμοί προπαγάνδας απεργάζονται τη συστηματική διαστρέβλωση των γεγονότων, είναι και η περίφημη ''πρόθεση'' του Προέδρου Πούτιν να ανασυστήσει ( σε μια πιο περιορισμένη, υποτίθεται, μορφή) τη Σοβιετική Ένωση. Πρόκειται για μια εντελώς ψευδή ιστορία που άρχισε να διακινείται από το 2012, όταν έγινε ευρύτερα γνωστή η ιδέα περί της δημιουργίας της λεγομένης ''Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης''. 

Η τότε ΥΠΕΞ των Ηνωμένων Πολιτειών Hillary Clinton, έσπευσε να σχολιάσει δημοσίως πως επρόκειτο σαφώς για μια προσπάθεια ανασύστασης της παλαιάς ΕΣΣΔ και πως κάτι τέτοιο είναι πλέον εντελώς ανέφικτο στον σύγχρονο Κόσμο. Έκτοτε, αν και η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση έλαβε σάρκα και οστά ήδη από το 2015(με τη συμμετοχή της Ρωσίας ,της Λευκορωσίας,του Καζακστάν,της Αρμενίας και του Κιργιστάν),λειτουργώντας σαφέστατα ως ένας οργανισμός χρηματοπιστωτικής και εμπορικής συνεργασίας (κατά τα πρότυπα του Mercosur στη Λατινική Αμερική), το ψευδές αφήγημα δεν έπαψε να έρχεται στην επικαιρότητα ξανά και ξανά, μέσω των κυρίαρχων δυτικών ΜΜΕ,κάθε φορά που υπάρχει η ''ανάγκη'' να υπομνησθεί τεχνηέντως στη διεθνή κοινή γνώμη ο ''κίνδυνος'' του ''ρωσικού ιμπεριαλισμού''.

Πηγή: Συντακτική Ομάδα Parousiaste